با توام اي سهراب اي به پاکي چون آب

يادته گفتي بهم تا شقايق زندست زندگي بايد کرد

نيستي سهراب ببيني که شقايق هم مرد . ديگه با چي کسيو دلخوش کرد

يادته گفتي بهم به سراغ من اگر مي آييد نرم و آسته بيائيد که مبادا ترکي بردارد چيني نازک تنهائي من

اومدم آهسته نرم تر از يک پر قو

خسته از دوري راه

خسته و چشم به راه

يادته گفتي بهم عاشقي يعني دچار

فکر کنم شدم دچار

توخودت گفتي چه تنهاست ماهي اگه دچار دريا باشه

آره تنها باشه

ياره غمها باشه

يادته مي گفتي گاه گاهي قفسي مي سازم

با رنگ مي فروشم به شما

تا به آواز قناري که در آن زندانيست

دله تنهائيتان تازه شود

ديگه حتي اون قناري که اسيره قفسه سهراب

صاحب يک نفسه

سهراب منو با خودت ببر به قايقت

راست ميگفتي سهراب

کاش مردم دانه هاي دلشان پيدا بود

آره

دلشان شيدا بود

من به دنبال يه چيز بهترينم سهراب

تو خودت گفتي بهم

بهترين چيز رسيدن به نگاهيست که از حادثه عشق تر است.