دست ها بالا بود.

هرکسی سهم خودش را طلبید.

سهم هر کس که رسید داغ تر از دل ما بود

ولی نوبت من که رسید؛سهم من یخ زده بود!

سهم من چیست مگر!؟ یک پاسخ!!!

پاسخ یک حسرت

سهم من کوچک بود؛قد انگشتانم

عمق آن وسعت داشت

وسعتی تا ته دلتنگیها

شاید از وسعت آن بود که بی پاسخ ماند.

نوشته شده در شنبه 89/5/9ساعت 11:8 صبح توسط مختار تندر نظرات ( ) |