گوش کن، دورترین مرغ جهان می خواند 

شب سلیس است، و یکدست، و باز 

شمعدانی ها 

و صدادارترین شاخة فصل، ماه را می شنوند.

پلکان جلو ساختمان، 

در فانوس به دست 

و در اسراف نسیم، 

گوش کن، جاده صدا می زند از دور قدم های ترا 

چشم تو زینت تاریکی نیست 

پلک ها را بتکان، کفش به پا کن، و بیا 

و بیا تا جایی، که پر ماه به انگشت تو هشدار دهد 

و زمان روی کلوخی بنشیند با تو 

و مزامیر شب اندام ترا، مثل یک قطعة آواز به خود جذب کنند 

پارسایی است در آنجا که ترا خواهد گفت: 

بهترین چیز رسیدن به نگاهی است که از حادثة عشق تر است.

"سهراب سپهری"

نوشته شده در یکشنبه 89/5/17ساعت 11:22 صبح توسط مختار تندر نظرات ( ) |