بعد از مرگم مرا در دورترين غروب خاطراتت هم نخواهي ديد... مني را که هر نفس با يادت انديشيدم و هر لحظه بي آنکه تو بداني برايت آرزوي بهترين ها را کردم... بعد از مرگم نامم را در ذهنت تداعي نخواهي کرد.. .نامي که برايت بيگانه بود اما در کنارت بود... .بي آنکه خود خواهان آن باشي... بعد از مرگم چشمانم را روي کاغذ نخواهي کشيد... چشماني که همواره به خاطر غم ها و شادي هايت باراني بود و مي درخشيد هنگام ديدن چشمانت.... بعد از مرگم گرماي دستانم را حس نخواهي کرد.. .دستاني که روز وشب رو به آسمان براي لبخندت دعا مي کردند... بعد از مرگم صدايم را نخواهي شنيد.... صدايي که گرچه از غم پر بود اما شنيده مي شد تا بگويد :"دوستت دارم" بعد از مرگم خوابم را نخواهي ديد.... خوابي که شايد ديدنش براي من آرزويم بود و اميد چشم بر هم گذاشتنم.... بعد از مرگم رد پايم را پيدا نخواهي کرد... رد پايي که همواره سکوت شب را مي شکست تا مطمئن شود تو در آرامش خواهي بود.... بعد از مرگم باغچه ي گل هاي رزم را نخواهي ديد... .باغچه ي گل رزي که هر روز مزين کننده ي گلدان اتاقت بود... بعد از مرگم نامه هاي ناتمامم را نخواهي خواند... .نامه هايي که سراسر شوق از تو نوشتن بود... بعد از مرگم تو حتي قبرم را نخواهي شناخت... .تويي که حتي روي قبرم از تو نوشتم... .نوشتم:"دوستت دارم" و نوشتم:"تو نيز دوستم بدار" بعد از مرگم تو در بي خبري خواهي بود.... روزي به خاک بر مي گردم سال هاست مرده ام و فراموش شده ام... روزي که ره گذري غريبه گردنبندي روي زمين پيدا خواهد کرد که نام تو روي آن حک شده است... ناگزير گردنبند را خاک خواهد کرد... قبر را روي آن قرار خواهد داد... روي تپه اي که دور از شهر است و تو حتي در خيالت هم آن تپه را تصور نخواهي کرد... آن روز هوا باراني ست و من مي ترسم که مبادا تو در جايي باشي که خيس شوي و چتري در دستانت نباشد... .من که به باران و خيس شدن از آن عادت کرده ام... . به راستي بعد از مرگم فراموش خواهم شد... بعد از مرگم چه کسي فانوس به دست بر سر قبرم برايم فاتحه مي خواند؟ بعد از مرگم چه کسي با اشک چشمانش غبار بر قبرم را مي شويد؟ بعد از مرگم چه کسي گيتار به دست آوازه رفتنم را مي خواند؟ بعد از مرگم چه کسي براي نبودنم بي تاب و نا آرام ميشود؟ بعد از مرگم چه کسي به ياده سوختن دلم لحظه اي ياد مي کند مرا؟ بعد از مرگم چه کسي … ؟!