چم مهر
هوا تاریک شده... ولی هنوز چشمان خسته ی کارگر به امید دستی است که به سمت او دراز شود تا شاید شرمنده خانواده و بچه هایش نشود... شایدم روی برگشتن به خانه و نگاه در چشمان منتظر فرزندانش را ندارد... من نمی دانم در دل اندوهگین پیرمرد خسته چه می گذرد... من فقط تصویر او را می بینم در حالی که زیر سقف خانه ام لم داده و در دنیای مجازی عکسی را می بینم که تصور کردن شرایط او با بودن در آن شرایط فرسنگ ها فاصله است... آری افسوس دارد و سخت است که آه بکشیم و رد بشیم برای حال خرابی که شاید ما هم مقصر این حال خراب باشیم... چشمانم خیس می شود برای کارگری که امشب با دست خالی به خانه بدرقه می شود و نگاه منتظر خانواده با نوامیدی به استقبال او می رود... حال در دل او و در خانه ی او چه می گذرد خدا داند... قطره قطره ی وجودم، دریا دریا درد است... خدایا مرا نبخش!! من سزاوار آتش خشم و عذاب توام!!! و چه غم انگیز است که بخواهم از ویرانی ات بنویسم... بغض راه گلویم را بسته، غمی روی سینه ام سنگینی می کند... نمی دانم نبودنت را چگونه تاب بیاورم... آسمان سیاه بود، ابرها در هم پیچیدند و تاریکی همه جا را گرفته بود... گویی ماتمی در راه بود!!! بارا باران باران... و آنقدر باران تا چم مهر من برای همیشه غرق شود... باز باران... اما اینبار با ترانه ای پر از درد و ماتم... باز باران... اما نه بر بام خانه ها!!! که بر زخمهای مردم... آسمان گریست... گریه ای که آوار شد بر دلهایمان... کشکان بیقرار شد... سیمره خروشید... تا چم مهر در آغوش سیمره و کشکان، آرام آرام غرق شود... کوچه باغ خاطراتمان زیر و رو شد و افسوس، چه خنده هایی را با خود برد... بودنت را با زیباترین تصاویر به دنیا نشان داده ام، تو به من بگو که نبودنت را چگونه تاب بیاورم... می خواهم لمس کنی کلماتی را که برایت می نویسم تا بدانی اندوه نبودنت را مرحمی نیست!!! تلخ ترین اندوه امروزم خاطرات شادمانی دیروزم در چم مهر است... چم مهر اندیشه ابدی و غرور پاک روستایی من است... روح من همیشه در چم مهر خواهد ماند... دیار غمگین من! شانه ات همیشه امن ترین جای جهان برای دلتنگیهایم بود... و حالا که غرق شدنت را در آغوش سیمره و کشکان با چشمانی گریان به نظاره نشسته ام، نمی دانم سرم را بر کدام بالین بگذارم... تو پناه بی کسی هایمان بودی... رویای دیروزم به زیر آب جا مانده، اما امید ساختن دوباره ات جانم را تازه می کند... دوباره تو را خواهیم ساخت چم مهر... به امید شروع دوباره ی دور هم بودنمان با تو... برای همیشه در تاریخ ماندگاری... نمی دانم چگونه بنویسم و از کجا شروع کنم... نمی دانم چگونه این واژه های بی جان را کنار هم بچینم تا بتوانم اندکی از بغض ها و غم های نهفته در دل پردرد و شکسته ام را با تنها سلاح در دستم، یعنی همین قلم بی صدایم، برای تو بگویم... نمی خواهم برای نبودن تو بنویسم... باور اینکه برای نبودنت بنویسم درد دارد... بغض دارد، بغضی خفه در گلو... اما باید نوشت...باید نوشت از رفتنت... از نبودنت... از روزهای دردناکی که بعد از تو داریم... سلام پدر خوبم از آسمان چه خبر؟؟؟ میهمانی خدا تمام نشد که برگردی؟؟؟ جان من حرف بزن!!! جان من زود بیا... آنقَدَر حسرت دیدار تو دارم که نگو... تو کجایی پدرم...!؟ دلم برای فقط یکبار دیدنت و بوسیدنت تنگ شده... دلم برای روزهایی تنگ است که می دانم باز نخواهند گشت... تو رفتی و ما نشسته ایم در سوگ با نگاههایی مات و کبود... باباجونم بی خبر و بدون خداحافظی رفتی و من تا ابد منتظر هستم شاید در آغوشم بگیری حتی برای خداحافظی... بغض سنگینی دارم... فریادی خفه در گلو که به گوش نمی رسد.. هراس دارم از آینده... از روزهای باقی مانده عمرم که می خواهد بی تو سر شود... نمی دانی چه دردی دارد وقتی جای نبودنت را کنار دوستانت میبینم... درد دارد وقتی نبودنت می آید و مینشیند روی شانه هایمان... جای خالیت بر سرمان هوار می کشد... نمی دانی چقدر غمگین است گذراندن دقایق بدون حضور تو... بغض نبودنت هیچ جا خالی نخواهد شد... پدر ای کاش مرا هم برده بودی... همه میپندارند، که عکس پدرم را به دیوار خانه ام آویخته ام اما نمی دانند!!! که دیوار خانه ام را به عکس پدرم تکیه داده ام... با تمام وجودم دوستت دارم و بهت افتخار می کنم پدرجان... آغوشی گرم و تکیه گاهی امن هستی برای ما... عاشقتم پدرجان...عاشق تو و عاشق غیرت و غرورت
برای تو می نویسم...تنها برای تو... آهسته بخوان که تو تمام نگاه منی... این روزها از مغرور بودنم حرف می زنند!!! غروری که برای تو هیچ وقت نبود... خوب می دانی از چه حرف می زنم!!! گاهی دلم از نمی دانم های بسیار پر می شود... از نمی دانم هایی که هنوز باید زمان داد تا بدانیم... ولی این را خوب می دانم که دریای دلت طوفانیست... برای آرامشت فردا دم صبح جور دیگر باشم؛"آرام" و من آرامم، آرام تر از همیشه تا تو آرام باشی... باش تا با تو از شب های سرد و التهاب اشک بگویم... باش تا با تو بی کسی را خط قرمز بکشیم... عاشق روزای با تو بودنم... عاشق هرچه نام توست برآن... دلتنگی هایم را خرده نگیر...ببخش قشنگی روزهای من به همین دلتنگی هاست... برای تو می نویسم...تا همیشه برای تو می نویسم... به فرموده ی حضرت علی(ع): قرآن چراغی است که روشنی آن فرو نمی نشیند... چشمه ی زاینده ای است که واردین از آن نمی کاهند... نشانه هایی است که روندگان، بی آنها راه نمی یابند... دلیلی کسی است که به آن سخن گوید... فیروزی کسی است که آن را حجت آورد... تو را ای نیلوفر پاک و زیبای دلم برای ادراک حس زندگی کردن دوست دارم... تو را ای الهه اتاق های تاریک قلبم... تو را ای فانوس چشمانم، برای تنهایی ام دوست دارم... تو ای پنهان شده در زمزمه اشک هایم... تو ای لطافت شبنم سحر در پاکی نگاهت... ای گره محکم با ریشه های قلبم و ای نفس سبز دل های پاک... تنها تویی که در کنارم می مانی... گلها با نوازش دست های زیبایت در دشت های فراخ شادی می کنند... و با یاد تو در دل بهشتی زیبا ساخته اند... امشب باز هم چشم هایم از یاد تو پرشورند و دست هایم به سوی باتو بودن و باتو زیستن پرمی کشند... پس ای مادر من،با من باش تا همیشه... چم مهر سرزمین جاذبه ها... با اجازه از همه کسانی که چم مهر را دوست دارند، می خواهم برای چم مهر و مردم دوست داشتنی آن بنویسم،خواه کسی بخواند یا نخواند... من فقط بیاد چم مهر می نویسم و بیاد خاطراتی که از آنجا دارم... چم مهر اندیشه ابدی و غرور پاک روستایی من است... روح من همیشه در چم مهر است، زیرا که همیشه و در همه حال دلتنگ چم مهرم... چم مهر زادگاه من است، خاک من است، افتخار من (مختار تندر) است... چم مهر روستایی است در استان سلحشور و همیشه در صحنه لرستان که درست بین شهرستان پلدختر و دره شهر قرار گرفته است... مردمی دارد بسیار دوست داشتنی و مهمان نواز و تحصیلکرده... حتما از این روستای متمدن دیدن کنید... شغل اغلب مردم اینجا کشاورزی است.که آن هم به خاطر گذر کشکان رود از کنار چم مهر است... چم مهر به صورت نیم دایره ای در کنار کشکان رود بنا شده است... در همسایگی چم مهر، روستاهای؛ باباخوارزم، هلوش، باغ جایدر، سراب حمام و میدان بزرگ قرار دارند... چم مهر دیار آرزوها و دلتنگی های من است... دارم میرم از این شهر شلوغ... دارم میرم از این آسمونی که پرواز پرنده هارو با سیاهی دود به فراموشی سپرده... دارم میرم از شهری که آدما توی شلوغی خیابونا همو گم کردن و به عشق پوزخند میزنن... شهری که دیگه نه اثری از تو داره؛ نه اثری از من... میخوام برم و تنهاییمو با خودم قسمت کنم... اما نه!!! خاطرات رو هم با خودم میبرم... آخه میترسم اگه جاش بذارم زیر پای آدمای سرد و بی روح له بشه... خاطرات شیرین با تو بودن و از تو گفتن... خاطرات بی تو بودن و تنها موندن و تنها رفتن... دلخوشم به یادت و نگاهت... دلخوشم به رویای دوباره بودن تو... آخ که چقدر خداحافظی برام سخته از شهری که... اما نه!!! این شهر که دیگه از تو بویی نداره... پس خداحافظ...
| Design By : Pichak |
تلخ ترین چیز در اندوه امروزم خاطره شادمانی دیروزم در چم مهر است... چم مهر اندیشه ابدی و غرور پاک روستایی من است... روح من همیشه در چم مهر است. زیرا که همیشه و در همه حال دلتنگ چم مهرم... چم مهر زادگاه من است... خاک من است... افتخار من است... این وبلاگ را تقدیم می کنم به همه ی چم مهریهای عزیز و تمام دوستانی که دوستشان دارم... امیدوارم توانسته باشم با ایجاد این وبلاگ ذره ای از خوبیهای بی کران شما را پاسخی داده باشم... خدایا عقیده مرا از دست عقده ام مصون بدار!!! مخلص همه ی شما عزیزان؛ مختـــــــار تنــــــدر
